Babka orzechowa i noworoczne refleksje

Ciężko było mi się zabrać za napisanie tego posta. Pierwszego w tym roku. Wypadałoby, aby był on jakiś wyjątkowy, niecodzienny, zaskakujący i pozytywny. Z planami na ten Nowy Rok 2013 i zapasem noworocznych postanowień.

Jednak taki nie będzie. Treścią będzie przypominał poprzednie wpisy. No, może będzie zawierać w sobie więcej refleksji niż zazwyczaj. Odważę się nawet stwierdzić, że w "filozofowaniu" jestem ostatnio nie do przebicia.

Noworoczne postanowienia? Chyba sama w to nie potrafię uwierzyć, ale w tym roku nie mam żadnych. Nie należy jednak zbyt pochopnie sądzić że jestem mega szczęśliwa skoro nie potrzebuję zmian na lepsze. Otoż właśnie potrzebuję ich, ale zawsze byłam tego zdania, że do rewolcuji w życiu nie są mi potrzebne żadne symboliczne daty. Zmiany można zacząć nawet teraz, w tej sekundzie. I do tej pory ta zasada sprawdzała się najlepiej.

Zatem ostatnio próbuję wprowadzić w życie trzy zmiany:

- pić mniej kawy

- powrócić do formy. Bieg po śniegu zaliczony. Więc będzie tylko lepiej

- pozwolić sobie na większą dawkę zdrowego egozimu. No comment. Już dawno powinnam to zrobić. I powiedzieć kilku osobom parę soczystych słów.

Może wredne jest trudne i nieprzyjemne, ale za to łatwo spada na cztery łapy bo ma w swoich czterech literach co inni sobie o nim pomyślą. Nie, nie wybieram się na wojnę. Planuję przetrzeć tylko kilka szlaków. W myśl, powiedzmy, mojego motta: " Takie jest moje zdanie a jeśli Ci się nie podoba mam też inne".

Tak - jestem niczym kot - chodzę własnymi ścieżkami. 

Siedząc i rozmyślając o nurtujących mnnie sprawach przegryzam sobie babkę. Orzechową. Z lukrem (a co, niech pójdzie w tyłek:P). I buszuje w książakch kulinarnych. I to nie byle jakich. Na zdjęciu widoczna jest jedna z nich. Baaardzo stara, z początku XX wieku. Właśność mojej prababci. Napisana w staroniemieckim języku. Istny skarb wśród posiadanych przeze mnie egzemplarzy kulinarnych. Niesamowite uczucie móc sobie ją poczytać...

Zwłaszcza, ze za oknem spadł w końcu śnieg, który sprawił, że wychodząc na zewnątrz przestałam mieć wrażenie, iż niebawem zawita wiosna. I na legalu mogę poleniuchować w ciepełku :P

Żeby Was dłużej nie zanudzać tym monologiem zapraszam po przepis na babeczkę. A kolejna dawka myśli pojawi się niewątpliwie następnym razem.

Przepis pochodzi z czasopisma Dobre Rady - Świąteczne ciasta i ciasteczka, nr 6/2000.

Składniki:

• 250 g masła
• 250 g cukru
• 5 żółtek
• 250 g mąki
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• 2 łyżeczki startej skórki z cytryny
• 20 ml rumu (pominęłam, dałam trochę olejku rumowego)
• 5 białek
• 150 g zmielonych orzechów włoskich
• 2 łyżki bułki tartej
• cukier puder
• sok z cytryny
• siekane orzechy

Masło utrzeć z cukrem na puszystą masę. Stopniowo dodawać żółtka. Następnie wsypać mąkę z proszkiem do pieczenia. Na końcu dodać skórkę z cytryny i wlać rum.
Białka ubić na sztywną pianę i wsypać orzechy delikatnie mieszając. Masę dodać do ciasta. Wszystko powoli i dokładnie ze sobą połączyć. Ciasto przełożyć do natłuszczonej i wysypanej bułką tartą keksówki. Piec około 80 minut (do suchego patyczka) w temperaturze 180 stopni.
Gdy ciasto wystygnie wyjąć je z formy i posmarować lukrem z cukru pudru i cytryny oraz posypać siekanymi orzechami.